علی(ع)

از على آموز اخلاص عمل

شیر حق را دان منزه از دغل

در غزا بر پهلوانى دست یافت

      زود شمشیرى برآورد و شتافت

او خدو انداخت بر روى على

افتخار هر نبى و هر ولى

او خدو انداخت بر رویى که ماه

سجده آرد پیش او در سجده‏گاه

در شجاعت شیر ربانیستى

در مروت خود که داند کیستى

اى على که جمله عقل و دیده‏اى

شمْه‏اى واگو از آنچه دیده‏اى

تیغ حلمت جان ما را چاک کرد

آب علمت خاک ما را پاک کرد

بازگو اى باز عرش خوش‏شکار

تا چه «دیدى» این زمان از کردگار

چشم تو ادراک غیب آموخته

چشمهاى حاضران بردوخته

چون تو بابى آن مدینه‏ى علم را

چون شعاعى آفتاب حلم را

باز باش اى باب رحمت تا ابد

بارگاه ماله کفواً احد