فکر آن باشد که بگشاید رهى
امروز با یکی از دوستان برای یک کاری رفتیم دانشگاه اصفهان دانشکده ادبیات قسمت فلسفه.
دوستم می خواست استادشا ببینه.
استادش با وجود اینکه اصلا من را نمیشناخت اوقدر تحویل گرفت که من احساس می کردم سالهاست میشناسمش. فروتنی از وجودش میریخت چیکار کرده بود فلسفه با اینا دوستم اونقدر ازش تعریف کرد که من نشناخته شیفتش شده بودم.
خیلی دوست داشتم یک رشته ای غیر از برق و کامپیوتر هم بخونم. حتما فرصت کنم یک سری کتابهای فلسفه علم را می خونم. توی خونه هم کتاب لذات فلسفه را دارم اما هنوز فرصت نشده.
واقعا بیشتر دونستن منتهی به سعادت میشه؟
نمی دونم.
بعضی از علمها آوارگی آدم را بیشتر می کنه یعنی بهتر طرف خودش را به نفهمی بزنه.
مولانا میگه
فکر آن باشد که بگشاید رهى راه آن باشد که پیش آید شهى
راستی داستانشم خیلی جالبه
یک فیلسوف نمایی تو وادیه با یک اعرابی روبه رو میشه که یک عالمه شتر داشته
بحث بینشون میشه که خوب تو بار این شترا چی داری
اعرابی میگه نصفش گندم نصفش ریگ
میگه آخه چرا
اعرابی: برای اینکه دو طرف هم وزن بشند
عالم: خب می تونی گندم ها را نصفش را یک طرف بریزی و نصفش را طرف دیگه
اعرابی کلی حیرت میکنه میگه
تو با اینهمه دانشی که داری تو دنیا چی داری و چیکاره ای
عالم: هیچ
اعرابی: گاوی شتری پول نقدی ؟
عالم : هیچ
خلاصه بهش میگه از من دور شو می ترسم این نحسیت من را بگیره دانشی که به درد نخوره ارزشی نداره
خلاصه میرند تا میرسند به یه جایی تو مایه های عوارضی امروزی
مسول میاد تست می کنه که ببینه بار اعرابی چیه از شانس اعرابی اون نیمه ای را باز می کنه که توش ریگ بوده و پیش خودش میگه این دیگه چه احمقیه که تو بیابون ریگ حمل می کنه میگه برو
بعد اعرابی رو میکنه به عالم میگه دیدی این حماقت من چقدر از زرنگی تو بهتر بود
زیرکی بفروش و حیرانی بخر زیرکی ظن است و حیرانی ، نظر.
البته این بیت ما این شعر نیست اون قسمت آخر روایت هم تو شعر نبود نمی دونم چرا
یک عرابى بار کرده اشترى دو جوال زفت از دانه پرى
او نشسته بر سر هر دو جوال یک حدیث انداز کرد او را سؤال
از وطن پرسید و آوردش به گفت و اندر آن پرسش بسى درها بسفت
بعد از آن گفتش که این هر دو جوال چیست آگنده بگو مصدوق حال
گفت اندر یک جوالم گندم است در دگر ریگى نه قوت مردم است
گفت تو چون بار کردى این رمال گفت تا تنها نماند آن جوال
گفت نیم گندم آن تنگ را در دگر ریز از پى فرهنگ را
تا سبک گردد جوال و هم شتر گفت شاباش اى حکیم اهل و حر
این چنین فکر دقیق و راى خوب تو چنین عریان پیاده در لغوب
رحمتش آمد بر حکیم و عزم کرد کش بر اشتر بر نشاند نیک مرد
باز گفتش اى حکیم خوش سخن شمهاى از حال خود هم شرح کن
این چنین عقل و کفایت که تراست تو وزیرى یا شهى بر گوى راست
گفت این هر دو نیم از عامهام بنگر اندر حال و اندر جامهام
گفت اشتر چند دارى چند گاو گفت نه این و نه آن ما را مکاو
گفت رختت چیست بارى در دکان گفت ما را کو دکان و کو مکان
گفت پس از نقد پرسم نقد چند که تویى تنها رو و محبوب پند
کیمیاى مس عالم با تو است عقل و دانش را گهر تو بر تو است
گفت و الله نیست یا وجه العرب در همه ملکم وجوه قوت شب
پا برهنه تن برهنه مىدوم هر که نانى مىدهد آن جا روم
مر مرا زین حکمت و فضل و هنر نیست حاصل جز خیال و درد سر
پس عرب گفتش که شو دور از برم تا نبارد شومى تو بر سرم
دور بر آن حکمت شومت ز من نطق تو شرم است بر اهل زمن
یا تو آن سو رو من این سو مىدوم ور ترا ره پیش من واپس روم
یک جوالم گندم و دیگر ز ریگ به بود زین حیلههاى مردهریگ
احمقىام بس مبارک احمقى است که دلم با برگ و جانم متقى است
گر تو خواهى کت شقاوت کم شود جهد کن تا از تو حکمت کم شود
حکمتى کز طبع زاید وز خیال حکمتى بىفیض نور ذو الجلال
حکمت دنیا فزاید ظن و شک حکمت دینى برد فوق فلک
زوبعان زیرک آخر زمان بر فزوده خویش بر پیشینیان
حیله آموزان جگرها سوخته فعلها و مکرها آموخته
صبر و ایثار و سخاى نفس و جود باد داده کان بود اکسیر سود
فکر آن باشد که بگشاید رهى راه آن باشد که پیش آید شهى
شاه آن باشد که از خود شه بود نه به مخزنها و لشکر شه شود
