غم

دوستم را دیدم که الان استاد یکی از دانشگاهای خوبه ایرانه. کلی غمگین بود بیچاره خیلی حالش خراب بود. اون یکی را دیدم که اونم وضعیت خیلی خوبی از دید من داره اما اونم به نوعی دلگیر بود از این زندگی.

وقتی از دور می بینی فکر می کنی که اینا همه غرق در خوشیند و هیچ مشکلی ندارند و این تویی که اینقدر دلتنگی اما وقتی نزدیک میشی میبینی که اونام همینطورند فقط یه رنگ دیگه.

خدا همه را به خودشون مشغول کرده یهو چشم باز می کنند که دیگه باید از این دنیا برند یا موقعیه که کاری از دستشون بر نمیاد.

هر کی غم خودشا بزرگترین میدونه.  غرق شدن در خود، خودش یک مدل نابود شدنه.