سکوت ده روزه

با خودم گفتم که 40 روز سکوت وبلاگی می کنم.

اما خوب برای چی برای اینکه به تو بگم من را خیلی ناراحت کردی؟ برای اینکه بگم حداقل یک دلیل روشن بیار تا یه دل بشم؟ برای اینکه به خودم بگم من به سکوت یا شایدم تفکر بیشتر احتیاج دارم؟

یا برای اینکه اون شمع سبز شده تو وبلاگم با شعله های آبیش به اندازه این 40 روز حرف داره، خودش، تاریکی اطرافش و شعله سرد و زلالش. به هر حال من نتونستم، فقط 10 روز دوام آوردم.  نمی تونم اینجا ننویسم یا حداقل سخته که اینجا را برای همیشه فراموش کنم. هر چند که دیگه مثل گذشته نیست.