با من صنما

 دیروز علی یه mp3 از شجریان آورده بود. 

می گفت چند روزه که اینا گوش می کنه . گفتم بزار بشنویم 

یه شعر از خیام بود. 

با من، صنما، دل یکدله کن
                           گر سر ننهم، آنگه گله کن

مجنون شده ام، از بهر خدا
                           زان زلف خوشت یک سلسله کن

سی پاره به کف، در چله شدی
                           سی پاره منم ترک چله کن

مجهول مرو، با غول مرو
                          زنهار سفر با قافله کن

ای مطرب دل، زان نغمه خوش
                          این مغز مرا پر مشغله کن

ای زهره و مه زان شعله رو
                         دو چشم مرا دو مشعله کن

ای موسی جان شبان شده ای
                         بر طور برآ ترک گله کن

نعلین ز دو پا بیرون کن و رو
                        در دشت طوی پا آبله کن

تکیه گه تو حق شد نه عصا
                        انداز عصا وان را یله کن

فرعون هوی چون شد حیوان
                       در گردن او رو زنگله کن 

خیلی زیبا بود  

زیبایی صدای شجریان بود اما اونچه آدم را غرق تو آهنگ می کنه  

شعرشه . 

منظور از صنم خداست و منظور از سی پاره همون قرآنه که سی جز داره. 

این شعر را یه دانشمند همه فن حریف گفته کسی که تو ریاضیات سرآمد دانشمندا اون قرن بوده نمونش مثلث خیام پاسکال. 

کسی که تو فیزیک هم ید طولایی داشته نمونش تقویم جلالی که یکی از دقیق تر تقویم هاست و چون اونا به سطان جلالدین تقدیم کرده بهش می گند تقویم جلالی. 

کسی که تو فلسفه هم آدم مهمی بوده حتی می گند متون فلسفی یونانی را مستقیما بودن ترجمه می خونده. 

حالا یه آدم این شکلی اینجوری با خدا حرف می زنه  

وای خدا ما کجا اینا کجا