شعر

                                           امید جانم زسفر باز آمد  

                     شکر دهانم زسفر باز آمد

                                    عزیز آن که بی خبر   

                           به ناگهان رود سفر

                                     چو ندارد دیگر دل بندی  

                 به لبش ننشیند لب خندی...

                                  چو غنچه ی سپیده دم  

                     شکفته شد لبم زهم

                                   چوشنیدم یارم باز آمد 

                   زسفر غم خوارم باز آمد

                                 همچنان که عاقبت  

           پس از همه شب بدمد سحر

                                 ناگهان نگار من  چو نو مه نو آمد 

                  من هم پس از آن دوری

                                  بعد از غم مهجوری 

                            یک شاخه ی گل

                                         بردم به برش...        

                             دیدم که نگار من

                                          سرخوش ز کنار من   

              بگذشت و ببرر یار دگرش...

                                          وای از آن گلی که دست من بود

           خموش و یک جهان سخن بود

                                          گل که شهره شد به بی وفایی 

                       زدیدن چنین جدایی

                               ز غصه پاره پیرهن بود...

خیلی وقتا این شعر را که افتخاری خونده را گوش داده بودم از اون قسمتی که می گه چو ندارد دیگر دلبندی بیشتر خوشم می یومد.

تا اینکه امروز تو دانشگاه مهدوی گفت اینا گوش کردی گفتم آره گفت به آخرش توجه کردی گفتم ای

بعد شروع کرد خوندن وقتی خوب دقت کردم دیدم وای اوج شعر و احساس شاعر تو قسمت آخرش بوده که من دقت نمی کردم اوج شعر اونجایی که می گه

       ؛وای از آن گلی که دست من بود؛                                       

قبلا فکر می کردم شاعر معشوقش را به گل تشبیه کرده اما نه در واقع گلی که شاعر می گه همون گل هستش

که عاشق برای معشوقه ی بی وفای خودش برده. جالب این جا بود که مهدوی هم همین اشتباه را قبلا می کرده.

واقعا شعر پر احساسیه. بعضی ها چقدر احساسای زیبا دارند  چه خوب می تونند اونا را در قالب شعر بیان کنند

تو این برنامه های موبایل  که می نوشتم  یه حدیثی بود که می گفت بد بخت ترین آدما اونای هستند که نمی تونند دعا کنند

فکر کنم منظورش این بود که اونایی که نمی تونند احساساتشون را بروز بدهن چه با کلام یا بی کلام آدمای بد بختی هستند. حالا!

واقعا دعا کردن هنره وقتی دعاهای اما سجاد یا امام حسین را می خوندم با وجودی که من زیاد اعتقاد عمیقی به شیعه ندارم از دعاهاشون می شد بفهمی که این آدما چه روح بزرگی داشتند. اینا وقتی بیشتر درک می کنی که خود دعا کنی .

خدایا در راهی قرارم بده که خودت می پسندی

و اخلاقی را به من بیاموز که شایسته دوستاران تو باشه

خدایا از غرور و خودپسندی دورم بدار چون چیزی ندارم که به اون مغرور بشم

کمکم کن تا از لحظه لحظه عمرم درست و شایسته استفاده کنم

  وای از آن گلی که دست من بود

           خموش و یک جهان سخن بود

وای از آن گلی ه دست من بود موش یک جهان سخن بود