پشمینه پوش تندخــــو کز عشــــق نشنیدست بــــو 

                  از مستیش رمــــزی بگو تا تــــرک هوشیــــاری کند    

 دلبـــر که جــــان فرسود ازو کـــام دلــــم نگشود ازو 

                   نـــــومید نتوان بــــود ازو باشد که دلــــداری کند

 

 گفتم گـــــره نگشـــوده ام زان طـّــره تا من بوده ام 

                   گفتـــا منــــش فرموده ام تا با تـــــو طـــــراری کند 

زان طـّـــره پــر پیچ و خـــم سهلـــست اگر بینم ستــــم

 

                  از بند زنجیرش چــــه غــــم هر کس که عیــّـــاری کند 

 

با چشــــم پر نیرنــــگ او حافظ مکـــن آهنـــگ او 

                 کان طـّــره شبرنگ او بسیــــار طـــــراری کند